Rozdział 2

       Nie wiedział, co ma zrobić. Miał wybór, ale skąd mógł wiedzieć czy dokona odpowiedniego. Wiedział, że na pewno w tej chwili będzie słuszny, bo nikt świadomie nie dokonuję złych. Zniszczy jej życie, teraz lub trochę później, powie jej całą prawdę lub tylko tyle ile będzie musiała wiedzieć. Dowie się o rzeczach, o których nie śniła, choć i to nie było wiadomo, bo ona dorastała, dorastała to bycia Dhimashada. W podświadomości może czuła, że nie była człowiekiem - głupią, słabą istotą. Jej umysł przekraczał ludzkie pojęcie, moc, którą posiadała była tak ogromna, że gdyby chciała, mogłaby wszystkich zabić. Natura Liliany zaczęła się objawiać, a ona to dostrzegała, czuł to. 

- Psia mać! - wykrzyczał nagle, uderzając w potężny, drewniany stolik.

Emocje w nim szalały, nigdy się tak nie czuł. Złość, lęk, smutek przeplatały się między sobą, tworząc coś... okropnego, niezrozumiałego i nieznanego. Nie wiedział, czemu nie mógł być przeznaczony mniej silnemu, mniej denerwującemu i mniej upartemu osobnikowi jego rasy. Nie posiadał żadnych innych mocy, prócz tych podstawowych, nie miał takich oczu jak ona i On. Był tak naprawdę nikim, a mimo wszystko jego przeznaczeniem była najsilniejsza istota na świecie.

- Jak ja mam jej to powiedzieć? Może... Lila jesteśmy sobie przeznaczeni, nie jesteś człowiekiem, jeśli chcesz to możesz zabić całą ludzkość  - wyraźnie słychać było w jego głosie ironie i - jesteś idiotą Henry, idiotą i jeszcze mówisz do siebie, pewnie, niech każdy myśli, że jesteś wariatem. - Bluzgał się sam, oprawszy się  o drewnianą ścianę.

   Osunął się w dół. Był tchórzem. Ta wiedza przebiła jego serce niczym miecz. Chciał być jak ojciec, dumny i potężny. Pragnął mu dorównać, żeby już nie słyszeć, że jest nikim, że najlepiej jakby go nie było. Nigdy nie zapomni tych słów. Ojciec wykrzyczał mu je w twarz, wielokrotnie. Czuł się beznadziejnie. Ciepłe łzy spływały po jego lekko piegowatych policzkach, zasłonił twarz rękoma, a szloch potrząsał jego ciałem.
   Jak on ma podołać temu zadaniu? Jak Liliana ma mu uwierzyć w coś takiego? Wyśmieje go. Zadrwi, jak zawsze. Uważał, że Starszyzna powinna to zrobić, jednak oni chcieli czekać, woleli uniknąć konfrontacji z tą młodą kobietą, dlatego zrzucili na niego ten obowiązek. Mimo wszystko musiał ich słuchać, oni byli najważniejsi i nawet jeśli nie zgadzał się z ich poczynaniami, wiedział, że ich mądrość zaprowadzi w końcu do pokoju, o który każdy walczył. Ironia, walczyć o pokój, zaśmiał się w duchu chłopak.  

                                                                         * * *

- Powiedz mi co ja wtedy zrobiłam, matko, proszę! - krzyk blondynki roznosił się po ich małej chatce.
Zadygotała z płaczu i  nerwów. Musiała mieć odpowiedź i postanowiła, że otrzyma ją dziś, choćby nie wie co miała zrobić. Należało się jej to, należały się jej wyjaśnienia, wiedziała o tym.
- Lila, ja, ja nie mam pojęcia - odpowiedziała beznamiętnie kobieta.
    Isabella złapała z klamkę, nie mogła pokazać córce tego bólu, który miała teraz w oczach. Serce rozsypało się jej na miliony kawałeczków, miała gule w gardle, którą usilnie chciała przełknąć, pozbyć się jej. Pozbyć się tego uczucia, okropnego uczucia, czyli straty własnego dziecka. Spojrzała przed siebie, a po jej bladym policzku poleciała łza, otworzyła drzwi i wyszła. 
      Liliana nie wierzyła, nie mogla uwierzyć, że jej matka po prostu wyszła.
- Nienawidzę Cię, okropnie Cię nienawidzę! - wykrzyczała, opadając na zimną posadzkę.
Zadarła kolanami o podłogę, poczuwszy piekący ból, usiadła, podciągając kolana pod brodę.Oparła swoją głowę na kolanach i patrzyła tępo przed siebie. Czuła jakby nagle każdy się od niej odwrócił, nikt jej nie słuchał, nikogo nie miała. Zacisnęła mocno dłonie i powieki, nie rozpłacz się głupia dziewucho, nie rozpłacz! nakazywała w swoich myślach. Była silna, zawsze. Uważała, że pokazywanie uczuć jest stratą czasu, bo w tym świecie miłość i przyjaźń nie miały znaczenia, a liczył się status społeczny. Prędzej czy później człowiek o dobrym sercu zostałby zdeptany i,być może, nie mógłby się podnieść po tym upadku.
    Nie pozwalała się nikomu do siebie zbliżyć, zamykała się we własnym świecie. A jednak teraz tak potrzebowała kogoś. Bliskości i zrozumienia. Nawet Oliver po... tym czymś co zrobiła ostatnio nie chciał z nią rozmawiać, nie chciał jej znać. A ona go pokochała, jak nikogo. Był idealnym mężczyzną, czułym, martwił się o nią i zawsze był, aż to teraz. Ta myśl raniła Lile, nie chciała jej dopuścić do siebie, a mimo tego ona echem odbijała się w jej głowie. Matka dostała to czego chciała, zawsze powtarzała, że on nie jest dla niej, zakazywała się im spotykać, a jak wiadomo, wtedy słowo rodzica było najważniejsze, znów nie było miejsca na miłość. Poczuła złość i niechęć do matki, bo miała wrażenie, że przez nią każdy jej unikał, a ona czuła się jak odmieniec.
      Postanowiła pójść na spacer, do lasu. Ukochanego jej miejsca, tam nie ma ludzi, tam nie ma problemów. Mogła się oderwać od okropnej rzeczywistości, która ją otaczała. Odpłynąć do krainy marzeń, która była idealnym miejscem dla niej.
     Chwyciwszy wypłowiały od słońca, stary płaszcz wyszła przed chatę. Podążała dobrze jej znaną ścieżką, dosyć nierówną i wybujałą, większe kamienie utrudniały przechodzenie, ale ona dawała radę. Po za tym uwielbiała różnokolorowe kwiaty, które ją przyozdabiały. Kochała je, ich zapach unosił się w powietrzu, kojąc jej rozszalałe myśli. Na końcu ścieżki zobaczyła wejście do lasu, powoli, a jednak z ogromną radością weszła do jej prywatnego raju, tutaj czuła się jak w domu, zawsze ją pchało w to miejsce, mimo że jej matka stanowczo tego zakazywała. Często była rozbrykana, więc i teraz jej nie słuchała i przesiadywała tutaj wiele czasu. Przejechała dłonią po szorstkiej korze drzewa, uśmiechając się pod nosem. Natura była jej przyjaciółką, o którą ogromnie dbała.
   Nagle dziewczyna zesztywniała, patrzyła przed siebie w nieokreślonym kierunku, a jej oczy stały się całe czarne.
     Krzyk, śmierć, płacz. Ogień, który pochłaniał drewniane chatki w momencie. Smród spalonych ludzkich ciał, pełno krwi i zabitych ludzi. Widziała swoją matkę, która krzyczała o pomoc, wrzeszczała rzucając się w ogniu. Paliła się. Chciała jej pomóc, a jednak nie mogła się ruszyć. Spinała wszystkie części ciała, a mimo tego nie poruszyła się nawet o milimetr. Traciła ją, jej ukochana osoba umierała, a ona stała bezczynie i nie mogła nic zrobić. Nie słyszała już głosu matki, nie widziała jej rzucającego się ciała, jej już nie było. Znikła, tak po prostu, została pochłonięta.
-Matko, nie! - wykrzyczała dławiąc się łzami.
Ból, który odczuwała był tak okropny, że sama chciałaby zginąć. Czym sobie zasłużyła, by musiała patrzeć na śmierć własnej matki? Zamknęła powieki i poczuła na swoim ramieniu Jego dłoń i nagle nie czuła już strachu i smutku, wręcz uśmiechała się, a jej serce wypełnił spokój. Podobał jej się ten widok. Każda kolejna cierpiąca osoba napawała ją szczęściem i chorą satysfakcją. Pragnęła zabijać i ranić.
-Widzisz, kochana. - Usłyszała za sobą gruby, męski głos - taka jesteś, taka powinnaś być, to Twoja natura, nie pozwól jej zniszczyć - wyszeptał jej blisko ucha, drażniąc jej delikatną skórę oddechem.
Odwróciła się chcąc zobaczyć kto jest jej wybawcą od bólu, a jednak nikogo za sobą nie zastała. Nie było go, a tak pragnęła Jego obecności.
        Otrząsnęła się z osłupienie i niewiele myśląc, odwróciła się szybko i biegła przed siebie. Potykała się o kamienie, kalecząc swoje ciało, ale nie zwracała na to uwagi. Musiała uratować matkę, musiała uratować swoje miasteczko.